Lijstjes, lijstjes, lijstjes

Het boeit waarschijnlijk niemand en relevant is het allemaal ook helemaal niet, maar het is sterker dan ik: ik moet en zal lijstjes maken. Een mannendingetje geloof ik. Aan het eind van een decennium (ja, ik weet dat het decennium eigenlijk pas na 2020 eindigt) is die reflex nog net ietsje sterker. Daarom: de beste albums van de jaren tien. Kijk maar. Of niet natuurlijk.

20. LCD Soundsystem - american dream (2017)
James Murphy alias LCD Soundsystem op zijn meest urgent. Een plaat die klinkt alsof íe echt gemaakt móest worden.
Favoriete track: call the police

19. Slowdive - Slowdive (2017)
Terugkeren na een heel lange tijd is doorgaans een kansloze missie, zeker als het ook nog om een genre gaat dat vooral wordt gelinkt aan een korte periode in de muziekgeschiedenis (in dit geval: shoegaze). Slowdive slaagt echter met glans.
Favoriete track: Star Roving

18. Real Estate - Days (2011)
Het lijkt zo simpel, maar dat is het niet: ogenschijnlijke niets-aan-de-hand-muziek maken, die toch beklijft. Real Estate lukte dat vooral met dit album, vol sprankelend knisperend verse gitaarpopliedjes.
Favoriete track: Easy

17. Canshaker Pi - Canshaker Pi (2016)
Jonge honden die muziek maken die klinkt als de omgevallen platenkast van hun ouders. Dat levert een spetterend en knetterend plaatje op, zeker als je nazaat bent van Excelsior-veteraan John Cees Smit.
Favoriete track: Bonox

16. Villagers - {awayland} (2013)
Waar zouden we zijn zonder gekwelde geesten? In ieder geval zouden we dan verstoken zijn gebleven van de folkrock-pareltjes van Conor O’Brien vol weemoed en weltschmerz.
Favoriete track: Nothing Arrived

15. Shame - Songs of Praise (2018)
Ze zijn er nog: jonge Engelse bandjes die hun onbegrip over de grote boze wereld er ouderwets uitschreeuwen. Hopelijk therapie voor de mannen van Shame en in ieder geval een feest voor de luisteraar.
Favoriete track: Friction

14. Fontaines D.C. - Dogrel (2019)
Een beetje in lijn met de nummer 15 ligt de debuutplaat van Fontaines D.C., maar dan met een onmiskenbare Ierse twist (DC staat voor Dublin City). Gelukkig gaan we nog veel van ze horen, getuige de tekst in het openingsnummer Big: “My childhood was small, but i’m gonna be big.”
Favoriete track: Too Real

13. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell (2015)
Sufjan Stevens is toch op zijn best in het intieme decor van schaars aangeklede folkrock. Als je Sufjan Stevens toelaat kruipt Carrie & Lowell onder je huid en in je hoofd, om je niet meer los te laten.
Favoriete track: Fourth of July

12. Hookworms - Microshift (2018)
Een toplijstje zonder dat daar minimaal één keer het woord ‘eclectisch’ in voor komt is geen toplijstje. Een stempel dat prima past op Microshift, dat de ene keer experimenteel elektronisch klinkt, dan weer toegankelijk en soms allebei.
Favoriete track: Nagative Space

11. Snail Mail - Lush (2018)
Waar komen ze toch allemaal vandaan, die jonge talentvolle vrouwelijke muzikanten? Lindsey Jordan van 16 juni 1999 verraste met een debuutplaat vol intieme en aanstekelijke indierockliedjes met vooral heel veel liefdesverdriet. Tekstueel even openhartig als naïef: een fijne combinatie.
Favoriete track: Speaking Terms

10. Thee Oh Sees - Floating Coffin (2013)
Ieder jaar een album maken, dat doen weinig bands meer. Thee Oh Sees wel, soms zelfs meerdere per jaar. De kwaliteit is daardoor soms ook wat wisselvallig, maar op Floating Coffin valt alles op zijn plek: licht ontvlambare, verschroeiend hete jakkerrock. Soms in de hoogste versnelling, dan weer zompig traag.
Favoriete track: Toe Cutter – Thumb Buster

9. Radiohead - A Moon Shaped Pool (2016)
Radiohead-fans moesten nogal wat geduld hebben in dit decennium, of zich laven aan de soms wel erg ingewikkelde soloprojecten van Thom Yorke. A Moon Shaped Pool is, zoals bijna alle werken vanaf Kid A, niet bepaald hapklaar, maar als je even graaft komen de fraaiste diamantjes tevoorschijn.
Favoriete track: Burn the Witch

8. Django Django - Django Django (2012)
Wat een fijne ontdekking was Django Django zo’n acht jaar geleden. Antieke elektronica, kletterende ritmes, fijne samenzang en zich in je hoofd weerhakende melodietjes. Licht en wars van hoogdravendheid.
Favoriete track: Firewater

7. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit (2015)
Slacker, letterlijk: luilak, is een fijne jaren negentig-term voor wat landerige, sloom voortkachelende gitaarmuziek. Courtney Barnett heeft ook die jaren-negentig-feel, maar is gewoon helemaal van deze tijd met heerlijke liedjes, vol zelfspot en humor.
Favoriete track: Depreston

6. Lana Del Rey - Norman 'Fucking' Rockwell (2019)
Altijd gevaarlijk een hagelnieuwe plaat opnemen in zo’n lijst, maar Lana Del Rey verdient het ten volle. Norman ‘Fucking’ Rockwell is nu al een klassieker waarin Del Rey je vanaf de eerste pianoklanken en haar eerste woorden (parental advisory!) bij de kladden grijpt. Wonderschoon!
Favoriete track: Cinnamon Girl

5. Alt-J - A Awesome Wave (2012)
Een groep arty farty nerds die hun band vernoemen naar een toetsenbordcombinatie, dat kan toch niks zijn? Toch wel. Kunstzinnig of ziet, alles klopt aan het kraakheldere, tintelende An Awesome Wave.
Favoriete track: Tesselate

4. Parquet Courts - Light Up Gold (2013)
Een album als een fragmentatiebom. Veertien kleine, maar venijnige ontploffinkjes die je geen tijd geven om even op adem te komen, behalve dan tijdens het lijzige “Stoned and Starving”. Zo jammer dat Parquet Courts nadien nooit meer de onbevangenheid van Light Up Gold terug heeft weten te vinden.
Favoriete track: Borrowed Time

3. Alamo Race Track - Hawks (2015)
Vijf jaar na dato kan ik er eigenlijk nog altijd niet de vinger leggen waarom ik Hawks zo’n prachtig album vindt. Het zit hem waarschijnlijk in de sfeer die zowel uitbundig als dreigend is. Alsof het feestje ieder moment door groot onheil verstoord kan worden. De plaat is verder wars van alle trends, daarvoor hebben we de term ‘tijdloos’ uitgevonden toch?
Favoriete track: All Engines

2. Daughter - If You Leave (2013)
Elena Tonra zingt eigenlijk veel te duistere en zwaarmoedige teksten voor de jonge vrouw die ze is, maar godallemachtig, wat het is het mooi en intens en echt allemaal. De muzikale omlijsting vol spanningsbogen en sfeervolle gitaarerupties maakt dat alles bovendien naadloos in elkaar past.
Favoriete track: Youth

1. Grizzly Bear - Shields (2012)
Als songsmeden een ambacht is, dan zijn de mannen van Grizzly Bear de leiders van hun gilde. Het gevaar bij al die prachtig gearrangeerde folkrock vol harmonieën, melodieënrijkdom en sfeer is dat het allemaal wat klinisch, saai en afgestompt wordt. Een valkuil waar Grizzly Bear iedere keer weer zonder enige moeite overheen stapt.
Favoriete track: gun-shy

Nieuwe website

Ga naar renewaning.nl om mijn nieuwe website te bezoeken.

We moeten ons niet langer laten gijzelen door het zaterdagvoetbal

Het ging de laatste weken vooral over de beloften, maar als woensdagavond bij het overleg in Zeist iets duidelijk werd is dat een succesvolle integratie tussen zaterdag- en zondagvoetbal een illusie is. Laten we daarom stoppen met trekken aan dit dode paard, de vergissing van de gemixte Tweede Divisie ongedaan maken en de piramide verder in gaan richten, zonder alles te verwateren en dood te polderen, omdat we de zaterdagclubs vooral niet tegen ons in het harnas willen jagen.

Onoverkomelijk verschil van inzicht

Nederland werd de afgelopen week geïndoctrineerd met het hoge knuffelgehalte van het amateurvoetbal. Toch liet datzelfde amateurvoetbal tegelijkertijd zien volslagen krankzinnig te zijn geworden. Naar dat laatste moest je echter net wat beter zoeken.

Een berg te hoog

Dit stukje had eigenlijk moeten gaan over een mooie avond in Wageningen, een liefdesverklaring vol positiviteit en optimisme. Een avond die de veerkracht van het voetbal had moeten tonen, vol mooie herinneringen, klassieke humor, gedeelde smart over wat niet meer is en een lekker potje voetbal. In een tijd dat de sport wordt overspoeld met lelijkheid in de vorm van dubieus geld van foute clubeigenaren, corruptie en andere bestuurlijke smeerpijperij laten zien dat de ware liefhebberij niet kapot te krijgen is. Helaas hadden we even buiten de tweede grote vijand van het voetbal gerekend.

7 juni 1989

Ergens in het najaar van 1986 heb ik een aantal woorden gewisseld met Andy Scharmin. Al is gewisseld niet helemaal het juiste woord. Ik was een brugpieper en Scharmin zat in het laatste jaar toen we elkaar troffen in de kleedkamer van de gymzaal onder de ogen van al onze klasgenoten. “Hee, boer Harms!” zei hij tegen mij. Waarschijnlijk was mijn tongval zelfs voor Haaksbergse begrippen nogal Twents. Als bleue brugsmurf leek het mij het meest wijs om maar niks terug te zeggen en slechts nauwelijks zichtbaar te knikken.  Ik kende Andy Scharmin overigens niet. Een jaar later brak hij door bij FC Twente en herinnerde een klasgenoot mij aan deze dialoog die ik – met terugwerkende kracht – met een bekende voetballer had gevoerd.

100% Sepp Blatter-vrij

Een schipper uit Oudeschild op Texel die boottochtjes over de Waddenzee organiseert prijst zijn diensten aan met een wel heel bijzondere reclameslogan: “100% Jack van Gelder-vrij” staat er in grote letters op het bordje waar zijn boot voor anker ligt. Als psycholoog van de koude grond zou ik deze ongetwijfeld ludiek bedoelde garantie toch graag willen duiden. Staat Jack van Gelder hier model voor de man waar eigenlijk iedereen zo zat van is, maar wiens grote, gebruinde hoofd desondanks keer op keer maar weer ongevraagd in beeld verschijnt? Iemand waar je maar niet vanaf komt en waarvan iedereen zich afvraagt waarom dat nou zo is. Je zou het een geniale marketingstrategie kunnen noemen. Inspelen op het collectieve gevoel van afkeer van de Jack van Gelders van deze wereld.